Verantwoording door de schrijver
Ik hoop dat dit boek bijdraagt aan het opheffen van het taboe dat er ligt op het spreken over psychisch-emotionele problemen. Door dat taboe is er nog veel onbekendheid. Hoe het leven eruit ziet van mensen met dit soort problemen is dan ook doorgaans niet bekend. Een van de redenen daarvoor is dat mensen met emotionele problemen niets liever willen dan een normaal leven leiden en zoveel als maar enigszins mogelijk proberen om gewoon te functioneren. Ze vallen meestal dus niet op door bijzonder afwijkend gedrag en daarnaast verzwijgen ze hun problemen vaak omdat ze bang zijn gestigmatiseerd te worden. Hun onderliggende leed is daarom vaak onzichtbaar. Als er al een symptoom is, is dat vaak werkverzuim. Daarom worden ze vaak bestempeld als zwak. Wanneer zij toch proberen om over hun moeilijke leven spreken, zijn zij vaak niet goed in staat om anderen duidelijk te maken wat er met ze aan de hand is. Zolang zij hun trauma's niet hebben verwerkt, hebben zij zelf namelijk geen goed inzicht in hun complexe problematiek waardoor hun verhaal vaak onsamenhangend is. En omdat zij hun emoties hebben onderdrukt, zijn zij niet in staat die aan anderen te tonen waardoor het voor anderen onmogelijk is om zich in te leven.
Door dit boek te laten publiceren wil ik het taboe verkleinen en daarmee een lans breken voor mijn medeslachtoffers. Ik heb geprobeerd om de lezer in mijn aanvankelijk ontspoorde belevingswereld mee te nemen en aan te geven dat iemand die suïcide pleegt een gewoon mens is, net zo als jij en dus ook net zoals ik. Er waren in mijn geval uiteindelijk een heleboel dubbeltjes die precies de juiste kant op vielen waardoor ik het uiteindelijk toch nog heb gered. Zoveel geluk heeft niet iedereen met dezelfde desastreuze start van zijn of haar leven. Ik wil daarom compassie vragen voor diegenen die het niet hebben gered en geen andere uitweg zagen dan suïcide te plegen. Zij zijn weliswaar dader bij hun dood, maar nog veel meer slachtoffer van hun leven.
Verder hoop ik dat door dit boek mensen sneller doorhebben wanneer een kind in hun omgeving emotioneel wordt mishandeld, met name familieleden. Dit is met name moeilijk als het gaat om een narcistische ouder. Het is overigens heel belangrijk te beseffen dat een kind in nood niet zelf de stap zal zetten om hulp te zoeken. Dat kan komen door loyaliteit naar de ouders of, zoals bij mij het geval was, door een volledig gebrek aan besef dat het gedrag van mijn ouders niet normaal was. Een ondersteunende figuur zal zich dus actief moeten opwerpen.
Ik hoop ook dat dit boek een troost kan zijn voor nabestaanden van diegenen die het niet hebben gered. Ik hoop dat zij door het lezen van dit boek beter kunnen begrijpen hoe hoog de geestelijke nood kan zijn en ook dat zij echt niets hadden kunnen doen om degene waar ze om rouwen te helpen.
Ten slotte hoop dat dit boek nuttig is voor iedereen die in de psychiatrische zorg werkt en dat het bijdraagt aan het inzicht in de problematiek, de symptomen en de verwerkingsprocessen van mensen met emotionele jeugdtrauma’s, met name die van een kind van een narcistische ouder. Naast deze belangrijke thema’s mag het boek zeker ook gezien worden als een ode aan het leven.